Η ερωτική σκηνή με τον Γιώργο Ζυγούρη σχολιάστηκε παντού — όχι για το «σοκ», αλλά για την τρυφερότητα και την αλήθεια της. Πώς ήταν για σένα εκείνη η στιγμή;
Αχ έχω να πω πολλά για αυτήν τη σκηνή. Θα ξεκινήσω, με το πιο σημαντικό για εμένα, με την τρυφερότητα και την προστατευτικότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε από όλους και κυρίως από τον Ʃταμάτη, τον σκηνοθέτη μας.
Δημιούργησε το κατάλληλο πλαίσιο για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε. Επίσης τα λόγια που έγραψε ο Γιώργος για αυτήν τη σκηνή, είναι λόγια που ο καθένας από εμάς θα ήθελε να ακούσει και λόγια που ο καθένας θα ήθελε να έχει το θάρρος να τα ξεστομίσει. Και υποκριτικά αποφάσισα ότι θα τα πω όλα στα μάτια του Γιώργου, χωρίς υπεκφυγές, πράγμα που θα ήθελα πολύ να μπορώ να κάνω και στη ζωή. Ʃτη ζωή φοβόμαστε να κοιτάμε μάτια. Φοβόμαστε πολύ την αλήθεια. Μη και μας καταλάβουν οι άλλοι. Και εννοείται έπρεπε να αναμετρηθώ και εγώ με την αλήθεια μου. Ήταν λόγια που δε γινόταν να μην έρθω αντιμέτωπος με δικά μου βιώματα και μνήμες.
Άλλωστε αυτά είναι και τα εργαλεία μας στη δουλειά μας. Όλα αυτά συνέθεσαν ένα πλαίσιο αρκετά έντονο συναισθηματικά που το απήλαυσα, όμως, πολύ. Κατάλαβα από εκείνη τη στιγμή ότι όσο πιο κοντά ερχόμαστε σε μια αλήθεια τόσο πιο κερδισμένοι μπορούμε να είμαστε. Είτε στη ζωή, είτε στη δουλειά μας.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα που είδε τον εαυτό της μέσα από τη δική σου ερμηνεία;
Δεν πιστεύω ότι είμαι αρκετός ή ικανός να στείλω κάποιο μήνυμα στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Παρακολουθώντας λίγο τα όσα γράφονται στα social καταλαβαίνω ότι η ανάγκη να εκπροσωπούμε και να διαλαλούμε την αγάπη είναι επιτακτικότερη από ποτέ. Και δε μιλάω ως καλλιτέχνης τώρα αλλά ως άνθρωπός. Το δικαίωμα στην αγάπη, στον έρωτα, στην ύπαρξη, στην ελευθερία είναι δικαίωμα όλων. Πρέπει να είναι δικαίωμα όλων και πρέπει να το διασφαλίζουμε και για τους εαυτούς μας και για τους συνανθρώπους μας, μεπάση θυσία.
Από τον αρχιτέκτονα στον ηθοποιό — ποιο ήταν το σημείο πουσυνειδητοποίησες πως η υποκριτική είναι το δικό σου σπίτι;
Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που πάντα το ήξερα. Ήδη από τα πρώτα μου χρόνια στην Αρχιτεκτονική συμμετείχα σε φοιτητικές θεατρικές ομάδες. Κάτι με τραβούσε εκεί. Ένιωθα μια ασφάλεια. Νομίζω ότι κομβικό σημείο που κατάλαβα ότι μπορώ να ακολουθήσω την τέχνη της υποκριτικής ήταν όταν ξεκίνησα να βιοπορίζομαι από αυτήν.
Άλλωστε την αρχιτεκτονική δεν την εγκατέλειψα ποτέ. Και όχι εξασκώντας την εμπράκτως αλλά ως τρόπο σκέψης. Άλλωστε για εμένα αρχιτεκτονική και υποκριτική έχουν τους ίδιους άξονες. Δημιουργούν χώρους για τους ανθρώπους για να μπορέσουν να τους κάνουν βίωμα.
Οι Ʃέρρες, τώρα και στο Netflix, σε έκαναν ευρύτερα γνωστό στο κοινό. Πώς βιώνεις αυτή τη νέα, διεθνή πλέον προβολή και τι έχει αλλάξει για σένα από τότε που ξεκίνησε η σειρά;
Καλά το ταξίδι των Ʃερρών στο Netflix ξεκίνησε τώρα, έχει δεν έχει μια εβδομάδα. Αυτό που με χαροποιεί σε αυτό το γεγονός είναι ότι θα μπορέσουν να απολαύσουν και να δουν την ιστορία αυτή ακόμα περισσότεροι άνθρωποι. Άνθρωποι που ίσως παρακολουθούν μονο πλατφόρμες. Δεν έχει αλλάξει κάτι για εμένα, ίσως μόνο ότι πλεόν πηγαίνοντας βόλτα το σκύλο μου στη γειτονιά με χαιρετούν περισσότεροι άνθρωποι. Και η χαρά που βλέπω στα μάτια τους, όταν αναφέρονται στη σειρά, είναι ανεκτίμητη.
Φέτος σε βλέπουμε και στο Να μ’ αγαπάς. Πόσο διαφορετικός είναι ο Χάρης Καλλιγάς από τον Άγγελο και τι σε ελκύει στους τόσο αντίθετους ρόλους;
Μπορώ να πω ότι είναι αντιδιαμετρικά αντίθετοι ρόλοι. Αν και τους ενώνει κάτι. Η ανάγκη και η αναζήτηση της αγάπης. Βέβαια με διαφορετικούς τρόπους και μέσω διαφορετικών οδών. Ή μπορεί και εγώ να θέλω να το βλέπω έτσι. Ότι όλοι οι άνθρωποι αυτό που έχουμε ανάγκη και αναζητούμε είναι η επαφή και η αγάπη. Ο Χάρης είναι ένας ρόλος που έχει περισσότερα σκοτάδια και άλυτα ζητήματα μέσα του. Είναι και αυτός μια πολύ ευχάριστη πρόκληση καθώς διαφέρουμε πολύ. Αποφεύγω στη ζωή μου πολύ τη βία και την ένταση. Ίσως καμιά φορά σε προβληματικό βαθμό. Προτιμώ να υποστώ πράγματα ορισμένες φορές παρά να έρθω σε ρήξη.
Επομένως ο Χάρης λειτουργεί μερικώς και εκτονωτικά για εμένα. Αυτό που με ελκύει είναι η ίδια η φύση της δουλειάς. Η δυνατότητα αυτή να μπαίνω στα παπούτσια διαφορετικών ρόλων και η προσπάθεια να πω την ιστορία τους με σεβασμό και προσοχή. Άλλωστε εκεί έξω υπάρχουν πολλοί Άγγελοι και σίγουρα ακόμα περισσότεροι Χάρηδες.